Od pewnego czasu wszystkiego, czego się dotknę sypie się. Nie chcę,żeby tak było. chcę zacząć żyć na nowo. Może wyjazd mi w tym pomoże. wiem, że Michał przyjmie mnie z otwartymi rękoma. Nie raz mi to zresztą powtarzał.
Byłam jego małą siostrzyczką. Była między nami spora różnica wieku. Ja 20 a on 27.
Czasami denerwowało mnie , że traktował mnie jak dziecko, ale w końcu się troszczył. wiedziałam, że nigdy nie pozwoli mi zrobić krzywdy.
Pytanie, które wciąż krąży po mojej głowie to dlaczego ja ? Było tylko osób a Bóg właśnie wybrał mnie i "obdarzył mnie tym paskudztwem. Nikt prócz mojej rodziny o tym nie wie i mam nadzieje, że tak zostanie. Nie chcę, żeby ktokolwiek się nade mną litował. Nie potrzebuję tego.
Czasami mam ochotę rzucić wszystko w cholerę i po prostu odejść. Jedyną przysługę, którą Bóg mógłby dla mnie zrobić to wziąć mnie do siebie. Psycholog? On nie pomaga.
wątpię, żeby kiedykolwiek mi pomógł. Jedynie może mi ulżyć nic więcej. To już na zawsze zostanie gdzieś głęboko we mnie. Udaję twardą, jednak sama siebie oszukuję. Nie jest łatwo. Wolałabym już być śmiertelnie chora.
Ciemnowłosa dziewczyna po raz ostatni spojrzała na słowa tekstu zapisanego prawie rok temu.
-Byłam głupia tak myśląc. Nigdy bym tak nie pomyślała. Przynajmniej nie teraz. Owszem to już zawsze we mnie pozostanie, jednak strach już minął. umiem z tym walczyć, a Michał bardzo mi dużo pomógł. Jestem inna dziewczyną i zaczynam nowe życie. Tutaj, na przedmieściach Londynu.
Miejsca, o którym zawsze marzyłam.
________________________________________________________________________________
Witajcie kochani może kilka osób kojarzy mnie z jakiś innych blogów.
A więc wielki powrót mojej twórczości.
Za wszelkie błędy bardzo przepraszam. Mam nadzieję, że chociaż w jakikolwiek sposób was zainteresowałam tym prologiem i znajdzie się kilku obserwatorów :)
